त्यसै गरी २९% बच्चाहरूमा उमेर अनुसार कम तौल तथा ४१% बच्चाहरूमा पुड्कोपना (उमेर अनुसार कम उचाई। देखापरेको छ ५ वर्ष मुनिका ४६५ बच्चाहरूमा रक्तअल्पता रहेको छ । यसको अलावा नव शिशु मृत्युदर, शिशु मृत्युदर, बाल मृत्युदर क्रमशः ३३, ४६, ५४ (प्रति हजार) रहेको छ । उच्च पहाडी तथा हिमाली क्षेत्रमा पोषणको स्थिति राष्ट्रिय औसत तथ्याभन्दा पनि निराशाजनक छ । त्यस क्षेत्रका ५ वर्ष मुनिका ५३% बच्चाहरू उमेर अनुसार कम उचाई भएका, ३६% बच्चाहरू उमेर अनुसार कम तौल भएका र ४७.३% बच्चाहरूमा रक्तअल्पता भएको पाईन्छ (NDHS २०११) ।

त्यस्तै १२ प्रतिशत महिलाहरु आफ्नो उमेरको अनुपातमा होचा छन् यो समस्या गर्भावस्थादेखि शुरु भई उनीहरुको जीवनभर निरन्तर रहने सूक्ष्म तथा बृहत् दुवै प्रकारका पोषण अभावले गर्दा हुने गर्दछ । हाल नेपालमा करीव २०% महिला तथा २५% किशोरीहरु दुब्लोपना तथा दिर्घकालिन उर्जाको कमीबाट ग्रसीत छन् । साथै लगभग ५०% गर्भवती महिला तथा २९% किशोरीहरु एवं सुत्केरीहरुमा रक्तअल्पता छ ।

गर्भावस्थाका बेलाका महिलाहरुका लागि आइरन परिपूरण गर्ने तीव्रतम् राष्ट्रिय प्रयासका बावजुद पनि सन् २००६ देखि २०११ सम्ममा गर्भवती महिलाहरुमा रक्तअल्पताको दर ६५ ले बढको छ । अपर्याप्त सन्तुलित भोजन, हेरचाह तथा स्याहार नपुग्नु अस्वस्थकर घरायसी वातावरण र कमजोर स्वास्थ्य नै मातृ तथा बाल न्यूनपोषणका मुख्य कारणहरु हुन् भनी पहिचान गरेको छ । र यस खाद्य असुरक्षित जिल्लामा मा पनि सरसफाई र बच्चाहरूको आहार व्यवहारको सही अभ्यास नभएको पाइएको छ ।

विभिन्न जिल्लाहरूमा खाद्य असुरक्षाको स्थिति पनि गम्भिर रूपमा विद्यमान रहेको पाईन्छ । यसको मुख्य कारण आर्थिक, सामाजिक र भौगोलिक पक्षहरू रहेका छन् । कुपोषण र भोकमरीको अवस्थामा सुधार ल्याउन त्यस क्षेत्रको समग्र विकास गर्न जरूरी छ । अझ यस्तो स्थितिको प्रत्यक्ष उदाहरण नेपालको कणाली प्रदेशमा प्रष्ट देख्न सकिन्छ । यस कार्यमा स्वास्थ्य, शिक्षा, कृषि, स्थानीय विकास तथा अन्य क्षेत्रहरूको समन्वयमा कुपोषणको आधारभूत कारणहरूलाई सम्बोधन गर्ने गरी कार्यक्रम सञ्चालन गर्नुपर्ने आवश्यकता छ ।